A Resurreción do Pavo (zombi)
Dicía que na miña casa somos devotos do Sagrado Misterio da Resurrección do Pavo (zombi, engadiron moi acertadamente
Mario e o
Pastor) Pois ben, hoxe celebramos o día da Resurrección.
A cousa vai máis ou menos como segue:
O Primeiro Día, desígnase ao enviado para ir buscar o sagrado Pavo (nota: tamén pode ser un lacón ou incluso algún peixe, pero resucita mellor o pavo). Cando o Enviado volve co Sagrado Becho, comprobamos que non cabe no altar do Sacrificio, e procedemos a amputar algunha parte da súa anatomía, preferentemente as patas. O Enviado é violentamente atacado polos fieis e deféndese co berro ritual: “era o máis pequeño que había!”
Unha vez introducido no altar, o Pavo é inmolado e participamos da súa carne, que xeralmente queda seca. Este ano, en cambio, os designios foron propicios e o sacrificio levouse a cabo á perfección, así que a Sagrada Forma estaba no seu punto.
O Segundo Día o cadáver é sepultado no frigorífico, e posteriormente exhumado para unxilo con salsa e patacas. Os fieis dan conta do cadáver.
O Terceiro Día é o glorioso día da Resurrección, no que os fieis estamos xa fartos de participar do Misterio da Carne do Pavo, e ademáis parece que xa case non queda. Entón óbrase o Milagro, e o Pavo amósanos a proba do seu poder, resucitando en forma de Croqueta. Así óbrase o prodixio da multiplicación, que permite que unha familia media coma tres días cun só becho variando menú e sen aburrirse.
Se isto pode facelo un pavo, non quero pensar a de días que estariamos comendo o mesmo se nos da por facer cordeiro. Así que polo de agora, creo que non vou cambiar de relixión.
Marcadores: Varios
Comparemos Mitoloxías
Teño que confesalo: gústame o nadal. Seino. Sei que é unha descomunal campaña de márketing, que é a festa do consumismo, que é un atentado contra o bo gusto... Pero non podo evitalo, gústame a comida, o champán, os agasallos (facelos e recibilos) as bolas, as luces, vestirme para fin de ano. Xa o sei. É terrible.
O caso é que sempre aparece alguén que, sexa con inocencia ou con toda a mala fe, fai a seguinte pregunta, ano tras ano: como é que celebras o nadal, sendo atea? Se a persoa en cuestión ven de boas, explícollo, pero se é o típico que ven por tocar a moral (e por ver se te pilla nun renuncio) contesto: como se o nadal tivera algo que ver co cristianismo. Suficiente para descolocar e que deixen de dar a brasa. Pero realmente é así.
Vaia por diante que a min paréceme xenial que cada quen celebre o que lle pete cando lle pete, sexa a Natividade do Noso Señor, a Hanukkah ou o día da Mofeta. Sinxelamente, as festas de nadal, con tódalas súas características, xa existían moito antes do século I, e polo que parece sobrevivirán con moito á lenta pero imparable caída da Igrexa Católica. O copieteo é algo ao que é moi afecionado o cristianismo. De feito, é realmente difícil atopar algo orixinal nel, eu polo menos non o conseguín.
1.Nacer nun alpendre, e que te anuncie unha estrela: esta era un curioso costume dos deuses indoiranios. Despóis, os sacerdotes (que recibían o título de “magos”, que cousas) atopaban ao cativo e íano adorar. Deberon pensar que, como era unha relixión pouco coñecida, non se ía notar.
2.Preñar virxes: este é todo un hit dos mitos romanos e gregos, en tódalas súas variantes: con esposo cornudo pero feliz, ou con posterior sacrificio da pobre rapaza, que nin pinchaba nin cortaba.
3.Comida, agasallos e solidariede cos pobres que duran o que o resacón de fin de ano: as Saturnais romanas, tal cual, que ademáis coincidían nestas datas. A festa, basicamente, consistía en comer, beber, desfasar (á romana) e facer pequenos regalos á familia e aos escravos, e poñelos a comer cos amos en plan “siente a un pobre a su mesa”.
4.Rei chungo que te persegue e fuxida a Exipto: mitos de Isis. Ela escapa con Horus neno por Exipto, fuxindo do recén entronizado Seth, que quere matalo porque sabe que lle vai arrebatar a coroa. En realidade, toda a iconografía da virxe co neno está copiada da de Isis con Horus, ata o punto de que nos primeiros séculos adoráronse estatuas de Isis pensando que era María.
A miña conclusión, polo tanto, é que o nadal é unha festa superhortera, pero xa era superhortera hai tanto, que é case
vintage. No meu seguinte post contareivos que, realmente, na miña casa somos devotos do Sagrado Misterio da Resurrección do Pavo.
Marcadores: Mitoloxía
Relatividade II: o coello, o tobo e o fotógrafo
Cando alguén descubre algo, ou enuncia unha lei, aínda que sexa un concepto tan abstracto como o da Relatividade, xeralmente existe unha certa corrente de pensamento que desemboca no descubremento. Non quero en absoluto negar a xenialidade individual, pero se cadra esa xenialidade está en saber captar esas ideas latentes, en sacalas á luz ata facer delas algo tan diáfano que todos exclamemos “Pero claro! Como non me decatei antes?” Ese momento, esa “iluminación”, é a xenialidade.
Pero este post vai, non do xenio, senón da corrente que o precede. A Teoría da Relatividade foi publicada en 1915. A primeira “Alicia”, en 1865. Carroll era matemático, e estaba profundamente interesado no que, na segunda metade do XIX, eran as “novas tecnoloxías”, como a fotografía e os fenómenos de refracción da luz. Así que aquí está o miolo da Relatividade: matemáticas, tempo, luz.
Nas dúas Alicias hai referencias a unha certa idea de relatividade espazo-temporal, que Carroll intúe pero que probablemente non sabería explicar (estaba na onda de pensamento, pero esa onda aínda non rompera) Cando, en “No País das Marabillas” Alicia cae a través do tobo do Coello (un presentimento dos furados negros que permite a Relatividade?), Carroll comenta. “Sexa porque o tobo era moi profundo, sexa porque
Alicia caía moi a modo…” E outra xenialidade, en “A Través do Espello”: a Raíña Vermella (é dicir, eu) colle a Alicia da man e obrígaa a correr a toda velocidade, porque no mundo do Espello
o tempo pasa tan axiña que hai que correr todo o que se poida para manterse no mesmo sitio. Anos mais tarde, Einstein descólgase coa idea máis suxerente da historia da ciencia: se pudiéramos viaxar infinitamente próximos á velocidade da luz, o tempo deteríase para os viaxeiros. A propia idea do espello, onde as coordenadas espaciais están invertidas, e o tempo parece pasar a outro ritmo, é moi relativista.
Que opinaría o vello Dodgson se lese a obra de Einstein? Por desgraza, morreu en 1898. Einstein tiña 19 anos e xa apuntaba maneiras. Pero estou segura de que Carroll nos se sorprendería demasiado se lle dixeran que o tempo pode medrar e encoller, como Alicia.
Marcadores: Ciencia, Literatura
Intermezzo
Narnelle, Clara, Alma, as mozas Bach, Fanny Mendelsohn... Canta música perdida, música que non foi escrita. Que tocarían para os amigos, na intimidade dos salóns? Como soaría?
Marcadores: Música
Relatividade I : o gato, a caixa e o científico.
Schrödinger era un sádico que se adicaba a torturar gatiños, total para explicar o que xa dixera Heisemberg: que a observación modifica os resultados dos experimentos. Imaxinade que metemos un gato dentro dunha caixa, onde tamén poñemos un elemento radiactivo(de onde sacamos o uranio, non ven ao caso aquí), que ten un 50% de posibilidades de desintegrarse e romper unha botella de veleno que mate ao gato. O experimento é un pouco truculento, pero a Schrödinger non parecía preocuparlle o concepto de crueldade cos animais. A pregunta é: o gato está vivo ou morto? Obviamente, o único xeito de comprobalo é abrir a caixa e mirar. Pois ben, o vello
Erwin sostén que é o feito de "mirar dentro" o que decide se o gato está vivo ou morto. Ata ese momento, o becho é un gato-zombi, un nosferatu: está á vez vivo e morto.
Isto é só o paradoxo que que resulta de aplicar a mecánica cuántica a nivel cotiá, porque a teoría da relatividade só goberna fenómenos do moi grande e do moi pequeno. Acontecementos subatómicos ou intergalácticos. Como Alicia, semella medrar e encoller.
Pero igual que a teoría da relatividade impregnou as nosas vidas dende que foi enunciada, e agora todos sabemos que non se pode viaxar máis rápido que a luz, e que o tempo está misteriosamente conectado coa velocidade, o principio de incertidume cambiou radicalmente o xeito no que facemos ciencia. Despois de Heisemberg e Einstein, esfumouse a ilusión da obxectividade. Sabemos que a nosa propia observación modifica o fenómeno observado, e que nos movemos unicamente no mundo da probabilidade.
Eu aínda iría máis aló: decatámonos de que a nosa propia estructura orgánica condiciona a nosa percepción do mundo, e polo tanto o noso xeito de facer ciencia. A mente humana ten unha enorme apetencia por atopar patróns, repeticións, coincidencias. Isto pode conducir tanto á superstición e ao pensamento máxico como ao método científico; ambos baséanse en buscar relacións entre os fenómenos que observan. Pero ese xeito de proceder é algo inherente ao ser humano, non á natureza que observa. A nosa manía das clasificacións é un xeito de entendernos nós, pero non é a forma na que funciona o mundo.
O novo paradigma científico, a ciencia post-relativista, traballa con estas premisas: probabilidade, modificación pola observación, principio de incertidume. Diferénciase radicalmente da ciencia clásica pre-relativista, que aspiraba a abarcar o mundo nunha soa ollada obxectiva e absoluta. Fixémonos máis humildes.
P.S: o debuxo saqueino de
aquí, teñen deseños moi coñeros.
Marcadores: Ciencia, Filosofía
Laciños
Unha vez, hai xa tempo, escoitei a alguén dicir que a SIDA non existe. Incluso hai páxinas sobre o tema en Internet. A teoría ven sendo que o que realmente te mata son os medicamentos que supostamente controlan a enfermidade. Pregunta: entón a xente que morre en África porque non hai medicamentos? Tamén din algo así como que non se demostrou nunca a existencia do virus, e que as fotos que hai non son del. Que o virus ten un doble, como Bin Laden, que é o que sae nas fotos.
Na miña opinión, isto é unha hábil artimaña para contarlle ao teu ligue de turno e que non se poña pesadita co do preservativo, porque custa traballo crer que quen deitou semellante pérola na rede pense iso en serio. Entrade no
enlace porque non ten desperdicio, sobre todo se hai alguén de bioloxía. Sería para escachar coa risa se non fora tan grave.
Tamén semella que estamos asistindo a un dos efectos nocivos, por unha banda, da sobreinformación, e pola outra, do
posmodernismo mal entendido. Conste que a min Internet como canle de información paréceme un xeito fantástico para dar a coñecer feitos ou opinións que doutro xeito serían silenciados, pero hai que saber filtrar, como con todo. Só porque un dato teña pinta de rollito alternativo, non vai ser necesariamente certa. Para mostra, o dos
tampóns que conteñen asbesto ou amianto (rollo católico camuflado, ou senón a min que me expliquen; pero isto da para outro post) ou o do pavo este que di que o colesterol non provoca infartos (peña carnívora tratando de xustificarse)
En canto ao posmodernismo, últimamente hai certa tendencia a considerar que todo é relativo, e que ningunha opinión vale máis ca outra, e iso non é de todo certo. Éo, por suposto, nos temas que son opinables, pero non se pode “opinar” que a terra é plana ou que a SIDA non existe porque, sinxelamente, non é certo. Habería moito que dicir sobre os intereses económicos detrás dos antirretrovirais, das patentes e da actitude das farmacéuticas, pero o virus existe porque calquera bolseiro cun equipo cutre pode aillalo, co cal pensar que nos están enganando TODOS xa soa a movida “cons”.
Ademáis, estas disquisicións pseudoguais afastan a vista do verdadeiro problema, que é: por que non hai un día internacional da malaria ou da tripanosomiase, que son enfermidades que matan a moitísima xente? A base do problema non é que a SIDA exista ou non, é que as cousas que non ocorren no primeiro mundo, realmente é como se non existisen.
P.D: o da foto é el, e eu xuraría que é o auténtico.
Marcadores: Ciencia
