Identidade II
Esta é a resposta ao comentario de Ima no post de Identidade. E como penso que o celme do blogomillo son os comentarios (e que este ademáis ten calidade case que literaria), póñoo tamén, a risco de que quede un pouco longo.Supoño que os erros no sistema acaban por ser os que nos conectan coa realidade, os q nos alertan de que nada é como o vivimos dentro da nosa cabeza. A min moito me intriga se realmente dá igual o que somos pra nós porque só somos aos ollos d@s demais, das que están fóra e nos ven, nos reciben. O certo é cada vez vexo máis distantes esas dúas dimensións, máis incomunicadas, até o punto de andar cavilando se poderiamos levar por dentro algo totalmente distinto ao que se ve, se se perden cousas nese tránsito do sistema nervioso ao movemento. "seino pero non o explicar", terá sentido esta afirmación?
E despois esta, se admitimos q somos a partes iguais o q pensamos e como nos pensan, se cambia como nos ven, cambiamos nós? Se cadra si, ás veces penso q si, q é igual ca se un día nos levantamos e nos vestimos de mods, heavies, hippies ou pij@s... acabariamolo sendo, tarde ou cedo... a imaxe, a representación, acaba por conformarnos... ou non?
Cando era moi moi pequena (tampouco é que agora sexa moi grande), a unha idade na que os libros din que os nenos non distinguen aos demais de si mesmos, eu tiña unha sensación moi vívida, que pasou a ser un dos escasísimos recordos que teño desa época: a estrañeza por ser eu mesma. Non eu-eu, senón a estrañeza por ter uha identidade propia e diferenciada, que era esta pero que a min me parecía (igual porque moito non a distinguía aínda, a ver se van ter razón os libros) que podería ser perfectamente calquera outra. Estaba tendo consciencia da privacidade do meu propio pensamento, de que pasaban cousas dentro da miña cabeza que ninguén mais podía coñecer. E parecíame rarísimo.
Anos despois, con trece ou catorce, ocorreume unha cousa moi estraña que tamén lembro con nitidez. En realidade, como ocorrer ocorrer non ocorría nada. Eu estaba gardando unha pila de toallas limpas no armario do meu cuarto. E nese intre tiven unha conciencia estrema de todo (a luz, a temperatura, o tacto das toallas e o olor do cuarto, o pelo diante dos ollos, as cores...) e de min mesma, como un eco amplificado desa sensación de cando era nena.
Agora sei que moi probablemente foi un chute a destempo de dopamina, unha excitación neuronal sen un estímulo externo que a provocara, que cargou de significado emocional un intre que debía ser neutro.
Non sei se isto contesta ao que formula Ima, probablemente non, pero o meu propio concepto de identidade pivota sobre esas dúas vivencias.
P.D: estaba escoitando isto mentras escribía, e encaixaba estrañamente, así que aló vai. Cortesía do Sak, compañeiro dalgunhas farras memorables.
Marcadores: Idas de olla
Movemento de A Raíña Vermella @ 12:28 AM
moveron ficha: 4
