O Outro Lado do Espello

Este post non vai da deriva continental, senón de como a Raíña capta conversas alleas no transporte público e ten que conterse para non actuar como anxo vingador da ciencia, dos débiles, os adolescentes e os oprimidos en xeral.

Poñámonos en situación: 12 a.m. A Arqueira e mais eu, nun tren cara a praia mais próxima, coa sana intención de desafiar ao melanoma torrándonos volta e volta. Dous asentos mais adiante, de cara a nós (o tren permite un cotilleo excelente, expresión facial incluída) un home de mediana idade e medianas lorzas con pinta de estar moi satisfeito consigo mesmo (que a partires de agora será denominado Maromo) e un rapaz como de vintepouquísimos que polo que dicían semellaba subordinado do Maromo, que pasará a chamarse Mozo Potable.

-Mozo Potable: pois dicían no documental que Europa está a achegarse a África, e que vai chegar un momento no que o estreito desapareza.
-Maromo: pero hombre, como se van a acercar! En todo caso, se estarán separando.
-Mozo Potable: non sei, era o que dicían na tele, que antes a terra toda estaba xunta, e que despois separouse e formáronse os continentes.
-Maromo: pues eso, si se separaron los continentes, ahora se estarán alejando cada vez más.

Aquí desconectei, pasamos por un túnel, mirei o móbil, seguimos falando... pero a conversa de diante ía subindo de ton até ese punto que xa escoitas aínda que non queiras. Agora xa pasaran ao Big Bang.

-Mozo Potable: ... e entón vai chegar un momento no que as galaxias, que se están separando (ao Mozo Potable parecían fascinarlle as cousas que se xuntan e se separan) van empezar a xuntarse de novo até que volvan como ao Big Bang outra vez, pero despois hai outros que din que non, que se van seguir separando e separando para sempre.
-Maromo (rindo): pero eso son sólo teorías, eso no lo pueden demostrar! Tú también es que te lo crees todo, eso no lo pueden saber, ni siquiera ese de la silla de ruedas. Se lo imaginan, chaval, pero no lo saben. Asi también soy yo científico.
-Mozo Potable: pero digo eu que se o din será porque fixeron os seus cálculos, non o inventarán.
-Maromo: tú usa la lógica. Yo siempre uso la lógica con estas cosas. Cómo vas a saber eso si nadie estuvo allí, si aún no había ni galaxias ni nada? Usa la lógica (petándose cun dedo na cachola esa tan espilida que tiña)
-Mozo Potable: non sei, dicíano no documental...

Por sorte, sempre levo no bolso Nolotil.

Nalgún sitio lin que Da vida das marionetas era un deses filmes dos que Bergman non se sentía orgulloso. Claro que, despois de ler Imaxes unha ten a sensación de que non se sentía orgulloso de case nada. Neste caso, entendo por que. A peli ten algunhas cousas que serían mellorables na miña humilde opinión. Sobra o speech psicoanalítico final, por exemplo, xa nos decatamos do que pasaba, e a suposta homosexualidade do protagonista non aparece por ningures en toda a metraxe salvo cando o deduce habilmente o psiquiatra, cun divertido aire co propio Freud.

Cando un filme, ou incluso na vida real, fala de relacións sentimentais (e con isto non me refiro só a relacións amorosas) damos por feito que se rexen por unhas determinadas normas que son como a gravidade ou a deriva continental: inevitables. Bergman sabe poñer de relevo que o que tomamos como natural e intrínseco ás persoas non son mais que unha serie de normas sociais, que en moitos casos nos obrigamos a nós mesmos a seguir. Non escollemos a nosa propia vida, senón que actuamos como marionetas. E o peor é que non hai ninguén movendo os fíos.

Esta película vai diso: de como un pode recluirse a si mesmo no papel que cre que debe xogar na vida, e non pode botarlle a ninguén a culpa de que sexa así. De como nos relacionamos cos demais cunha serie de esquemas previos, axústense ou non á realidade. De como as decisións mais importantes da nosa vida poden tomarse por convención, por inercia, sen reflexionar realmente sobre elas.