Pensando (demasiado) sobre arte
Estou do mais artística esta tempada, como unha especie de desarranxo hormonal polo cambio de estación. Supoño que o verán indúcenos a tod@s un estado de frivolidade, e agora volvo ás reflexións habituais.
O caso é que esta vena artística ven tinguida dun certo sentimento de culpa, porque co que ando ás voltas é co Art Noveau, os traballos publicitarios de Mucha e con Tamara de Lempicka. Unha obra de arte debe ser xulgada polas súas connotacións ideolóxicas? Por suposto, coñecelas da unha visión mais completa, o que nunca sobra. Tampouco son eu das que opinan que a arte é algo pendurado no medio do baleiro, que debe ser aprezado sen atender ás pretensións do artista. A visión do artista non é a única posible (a Arqueira me remito) pero é un punto de vista a ter en conta.
No caso de Tamara, a min gústame porque fago unha lectura feminista da súa obra, pero non perdo de vista as súas simpatías pro-nazis e o feito de que foi unha trepa interesada só en medrar socialmente. Nin sequera sei se era dalgún xeito feminista, o caso é que retratou un tipo de muller forte e independiente que pode ser entendido nese aspecto.
Co Art Noveau o problema é mais sutil. Trátase dun estilo inscrito de cheo na dinámica capitalista, creado por e para a burguesía, e que da as primeiras mostras artísticas da publicidade. Pero por outra banda, tamén é un xeito de opoñerse a un estilo recargado, ostentoso e excesivo, e nese sentido tamén foi profundamente antiburgués. Cando a clase media cobría cada centímetro con telas, tapices e tapetes, o Art Decó propoñía a sobriedade dos espazos, os obxectos estrictamente necesarios e fermosos por si mesmos. Un minimal avant la letre.
Aínda que poida aprezar todas estas cuestións, e incluso discutir de xeito teórico, recoñezo que á hora da verdade, para min a arte é como namorar: namoras ou non, e igual non da persoa mais indicada. Lempicka non é en absoluto recomendable como compaña, e estou segura de que, se a coñecera, estaría na lista de xente á que esganaría sen remordementos. Pero a Lady in Green ten algo que conecta profundamente comigo.
Marcadores: Arte
Armas químicas
Estes días son un foco de infección andante, unha arma química camuflada de rapaza corrente. Procurei non saír moito á rúa para non desencadear un Hiroshima gripal, pero aínda así témome que vai haber baixas. Se se puidera contaxiar selectivamente sería outra cousa, pero claro, sempre caen os teus seres queridos.
A parte boa é que puiden facer esas cousas que podemos facer cando estás enferma: quedar na cama ata tarde, chamar ao curro e dicir que non vas ir ( e que aínda por riba te compadezan) ver os programas rosas da tele sen sentirte culpable... A sensación de estar moderadamente griposa está moi próxima á pura e simple vagancia. Só o termómetro sinala a diferenza, que se sitúa en torno aos 37 graos. 37,5: enferma. 36,5: vagancia.
Ademáis, os virus son desacougantemente semellantes a extraterrestres invasores, con púas que se enganchan na superfice das células e arpóns que inxectan o seu maligno ADN para que se replique. Como Alien, que grima. E todo iso está pasando sen que eu me decate!! O meu organismo está librando unha batalla a vida ou morte ( ben, a moco ou morte) pero eu só percibo os danos colaterais. As células olfatorias que morren pola causa e a temperatura xenocida-virus. E os mocos.
O mais inquedante dos virus é que están na estreita liña que separa aos seres vivos das estruturas químicas. Un virus é un organismo? En esencia, non, porque non pode alimentarse nin reproducirse por si mesmo, só é un cascarón con ADN dentro. Pero algo tan diabólico non pode ser un simple conglomerado proteico. Algo que persegue activamente a súa propia perpetuación non é un ser vivo? Se cadra habería que mudar a definición para incluír aos virus (e de paso excluír a algunhas persoas) na lista dos organismos. Claro que aínda mais abaixo no nivel de complexidade están os prións, que nin sequera teñen ADN e tamén se autorreplican colonizando células, e son aínda mais inquedantes e marcianos.
Sen quitarlle o mérito a Aristóteles, a idea de facer caixiñas e meter nelas toda a natureza resulta cada vez mais inadecuada. Supoño que en parte as clasificacións son necesarias para adquirir e transmitir o coñecemento, pero chega un momento que é necesario abandonalas. Incluso a mais sinxela das distincións, entre “vivo” e “inerte” fai augas nas súas marxes.
Sería mellor tratar de representar a natureza como unha liña, un continuum sen fronteiras nin límites definidos. Un pouco mais complicado de comprender, pero mais útil.
Marcadores: Ciencia
Fuxide! Vou falar "do tema"
Xa dixen que estas vacacións aproveitei para ver a algúns amig@s que había tempo que non visitaba, por diferentes razóns espazo-temporais (aínda non perfeccionei o da omnipresenza, pero estamos niso). Non sei se sería pola calor (ai, non, que non fixo) o caso é que sempre rematamos falando do mesmo: ligues, parellas, rollitos ou non só rollitos. Cando sae o tema, eu sempre remato facendo a mesma pregunta: é realmente necesario ter parella? Sempre me queda a sensación de que todo o mundo está obsesionado co tema, e aínda asumindo que aas relacións amorosas son necesarias, non remato de entender por que todo o mundo se empeña así no da PARELLA con maíusculas, que inclúe convivencia, fillos, sogros, cristalería e plan de pensións.
Vaia por diante que non teño nada en contra de ninguna desas cousas (os nenos moi pequenos danme algo de noxo, pero en canto medran un pouco pásaseme) especialmente contra as cristalerías, que ata me gustan, pero non remato de entender que a
todo o mundo sen excepción lle teña que apetecer compartir o seu espazo vital con outro membro da mesma especie, ou perpetuar un material xenético na maior parte dos casos de dubidoso gusto.
Como son das que non cren na concepción biolóxica dos costumes, tendo a pensar que todo isto non é mais que froito dunha enorme presión social, de familia, amigos e veciños preguntando unha e outra vez "Y de novi@s?" ou "y a ver vosotros para cuándo" (en clara referencia á túa obriga ineludible, ou ben de casar, ou ben de fabricar un pequeno becho co nariz da avoa).
Sexa polo que sexa, o caso é que hai persoas que o pasan realmente mal polo feito de non ter parella estable. Igual é xente cun traballo interesante, un éxito mais que decente en canto a ligues e bos amigos íntimos, pero o da parella (a PARELLA) pesa coma unha lousa. E o peor é que é
unha parella, así en abstracto, unha, indefinida. Podería entender que esteas namoradísim@ de alguén e o pases mal se non che corresponde, pero iso de querer estar con alguén indetermindado non o vexo claro.
Por outra banda, tamén existe unha curiosa coincidencia nas, chamémoslle así, condicións do contrato. Explícome. O lóxico sería que cada un tivera as súas propias preferencias en canto a en que termos quere pasar unha grande parte do seu tempo con outra persoa. Pois resulta que non, resulta que milagrosamente
todo o mundo ten unha idea bastante parecida
do que ten que ser unha relación amorosa, e sempre pasa por fidelidade sexual, convivencia, exclusividade, maternidade/paternidade e certo sentimento de posesión do outro (NOTA: coñezo honrosísimas excepcións, pero non son a norma). A ninguén lle apetece vivir só? Ou ter amigos con dereito a roce? Ou ter parella pero non convivir con ela? Ou ter unha relación aberta? Por poñer, digo.
Tanta casualidade semella sospeitosa. Non será que isto vai como con Telefónica, que se queres ADSL tes que chuparte o teléfono fixo, aínda que non che faga falta? Ou como eses packs indivisibles de tres zumes (moz@+fillos+casa) Que pensades vos?
Marcadores: Varios
Raíña´s Return
Aquí estou de novo. Por un intre pensáchedes que non ía voltar, verdade? Que me quedaba para sempre do lado soleado do espello? Pois moi soleado non foi, a verdade, eu que pretendía ter uns días de sol e despatarre.
A parte boa (sempre a hai) é que así adiqueime a estar cos amigos (
blogomilleiros e non blogomilleiros), ler
best-sellers, recuperar
vellos vicios e sucumbir
aos de sempre, ver
algunha peli, ir a
algún concerto, cambiar certas cousas (nada trascendente, cuestións loxísticas) e deixar outras (as importantes) como están.
Polo menos non quedei con esa sensación que ás veces me deixan os día libres, de que non os aproveitei como é debido. Pode un estresarse por estar de vacacións? O que si que non teño de ningún xeito é síndrome postvacacional. Está ben iso de cambiar de aires e durmir ata tarde, pero cando volto ao día a día, teño a impresión de que todo volve ao seu sitio, todo volve estar ordenadiño e normal (son un pouco obsesiva, por se non vos decatarades).
Xa vin que non vos limitáchedes a regarme as flores parlantes, senón que ata teño comentarios! Moitas grazas pola fidelidade, e por manter ese clásico da volta de vacacións: o buzón desbordando. Por sorte, neste caso non son facturas;) Agora só falta o cartón de leite podre na neveira e será unha volta á casa con tódalas da lei.
Marcadores: Varios, Vicios
Xa dixen que estas vacacións aproveitei para ver a algúns amig@s que había tempo que non visitaba, por diferentes razóns espazo-temporais (aínda non perfeccionei o da omnipresenza, pero estamos niso). Non sei se sería pola calor (ai, non, que non fixo) o caso é que sempre rematamos falando do mesmo: ligues, parellas, rollitos ou non só rollitos. Cando sae o tema, eu sempre remato facendo a mesma pregunta: é realmente necesario ter parella? Sempre me queda a sensación de que todo o mundo está obsesionado co tema, e aínda asumindo que aas relacións amorosas son necesarias, non remato de entender por que todo o mundo se empeña así no da PARELLA con maíusculas, que inclúe convivencia, fillos, sogros, cristalería e plan de pensións.
Aquí estou de novo. Por un intre pensáchedes que non ía voltar, verdade? Que me quedaba para sempre do lado soleado do espello? Pois moi soleado non foi, a verdade, eu que pretendía ter uns días de sol e despatarre.
