Tragáme terra ( e oito)
Xa me tardaba a min un meme!! Encántanme os memes e este da a posibilidade de falar do que queiras! En certo modo, é o anti-meme, porque non pregunta nada. Un pouco freudiano, non si,
Besbe? Ti sinxelamente daslle a volta á cadeira e disnos: "asocie libremente vostede, por favor".
Pois xa que nos poñemos freudianos, vouvos contar os oito momentos máis penosos da miña vida, a modo de exorcismo. Que se non, despois soñas con eles e espertas berrando e suando frío.
1. Explicarlle aos teus veciños, con oito anos, por que non fas a primeira comuñón.
2. Suspender catro veces o exame de conducir porque es incapaz de distinguir a dereita da esquerda (en calquera contexto que non sexa o político).
3.Desmaiarme e rematar tirada no chan, coa saia arredor da cintura... e en panties!!!!! Esa prenda do diaño, que NUNCA debería verse.
4. Tratar de abrir o coche durante media hora, ata que un tipo se achega e che pregunta que fas tratando de abrir o seu coche.
5. Que a túa nai conte diante dos teus colegas, tirados de risa polo chan, as túas anecdotas de nena repelente.
6. Atascar un tacón (stiletto, negro, sete centímetros) nunha alcantarilla e tratar de sacalo descalza no chan, no medio do diluvio universal, parte II.
7. Regalarlle a alguén o
Kalevala (bilingüe) e ver a súa cara de profundo desconcerto (e ademais sabía o que era. Por iso a cara de desconcerto).
8. Que o busero che pregunte "escolar, verdade?" cando xa remataches a carreira (vai por nós, Arale)
Isto vai para
Arale, o
Moucho, o
Pastor, o
Gato Violeta, a
Fada,
Occam,
CCCP, e
AK77. Xa sabedes, tedes que facer unha lista de oito cousas, as que queirades. Ánimo!!
Marcadores: Idas de olla, Varios
J.D. o ADN e o C.I.
Flipei un pouco, a verdade, coas declaracións do
Dr. Watson (que mágoa, xa só por chamarse así caíame simpático) sobre este tema da intelixencia dos negros e tal, porque cometía o erro de supoñer que o tipo que descubriu a cousa máis incrible da bioloxía debía ser unha persoa excepcional. Cometín ese erro, a pesar de estar farta de saber que o individuo concreto ao que lle dan o Nobel por algo así importa mais ben pouco, porque o descubrimento está aí, a piques de saír do forno, e só é cuestión de tempo que alguén poña unha luva e o saque.
Pensando un pouco mais, o que pasa é que J.D. debe de ser o típico avó cebolleta, contando as súas historias de cando fixo a mili en África e como venceu el só a tódolos compañeiros de batallón botando pulsos. É dicir, sobrevalora a súa obra. Vale que o ADN é un pedazo descubrimento, pero de aí a crer que se pode predicir polo teu código xenético se vas ser de kas laranxa ou de kas limón, se vas preferir os tíos ou as tías, paréceme un exceso.
Ademáis, está claro que J.D. non pillou o concepto de intelixencia tal e como hoxe se entende, comezando polo seu. Pensar que a intelixencia é un número que resulta dun test obxectivo semella case tan simplón como o do ADN gay. A tía co
C.I. mais alto do mundo parece ser que vive recluída na súa casa vendo pelis dos anos corenta e sen case contacto humano. Así contado, semella mais unha tara que unha avantaxe. Non sei cal será o número máxico de J.D. (alto, supoño, ou non tiraría pedras contra o seu propio tellado) pero hai científicos brillantes polos mundos do señor con CIs normaliños. A intelixencia executiva, ou matemática, ou a capacidade memorística facilítannos a vida, pero non son "a" intelixencia, nin sequera a parte mais importante dela. Por outra banda, eu non me fiaría moito de que un test creado por brancos, señores de mediana idade na súa maior parte, sexa moi obxectivo nese sentido. Claro que como J.D. é casualmente un señor branco (xa non de mediana idade, e polo de hetero non poñería a man no lume) pois o concepto de C.I. acáelle como unha chaqueta de cara feita a medida.
O Dr. Watson non se enterou de que se descubrira outra cousa flipante en ciencia, e mais concretamente nas ciencias naturais: a estatística. Dende hai xa tempo abandonamos o determinismo para botarnos nos cálidos brazos da probabilidade, e o ADN non só non se libra, senón que é o primeiro afectado. O noso xenotipo determina susceptibilidades, frecuencias, posibilidades, non feitos. E para moitas cousas, nin iso. Independientemente do que avancemos, a estatística pono moi clariño: o 100% é unha cuestión relixiosa, e como J.D. é tan ateo coma min, debería revisarse, porque coido que lle está entrando o perigoso virus da fe.
Marcadores: Ciencia
Conceptos
O outro día discutín bastante acaloradamente cunha persoa coa que traballo sobre a responsabilidade individual nas nosas vidas. O caso é que, mentres discutía, eu mesma era consciente de non estar de todo dacordo conmigo mesma, o cal é unha sensación do mais desagradable. Deixarme levar pola dialéctica e acantonarme no meu fortín posicional é algo que evito coidadosamente facer, pero ese día, polo que fose, saiume así. Coido que era mais que non estaba dacordo co
como que co
que do que estabamos falando.
A cousa comezou porque saiu unha noticia segundo a cal determinadas enfermidades non van ser cubertas pola sanidade pública británica. Se tes cancro de pulmón porque fumas, ou unha fractura de cadeira porque estás obes@, a culpa é túa e ti corres co gasto. A cousa en sí é absolutamente monstruosa, e non por apelar a conceptos como "culpa" senón porque é un paso claro cara a privatización, disfrazado do que queiran, e porque recorre ao peor das persoas, a ese sentimento de "eu non teño por que pagar polas enfermidades dos demais" (argumento, por certo, que tamén se escoitou dende as filas pepeiras para opoñerse ás operacións de cambio de sexo subvencionadas)
Pero á marxe disto, a idea de que cada un debe ser responsable dos seus actos e responder das súas consecuencias é algo que eu tamén defendín, noutras discusións. Entón, que opino realmente? Sobre o tema concreto, rotundamente non, pero en abstracto, sen impostos de por medio, xa é mais complicado. Alguén que ten obesidade, é culpable de tela? Ou un adicto a drogas? Podes pensar que hai condicionantes sociais, que a comida é cada vez de peor calidade ou que a política sobre droga está impregnada dunha noxenta doble moral, pero aínda así, hai unha parte que cae dentro da mais pura vontade persoal. Se eu manteño a raia os meus quilos e non como donuts, calquera pode facelo.
O problema é que conceptos como "responsabilidade" foron tan sobados e malempregados pola dereita, que agora é difícil utilizalos sen que soen chungos e reaccionarios. Por suposto, eu nunca falaría de "culpa", que cheira demasiado a xudeo-cristián, e non me van pillar nesas. Responsabilidade é o mesmo que dicir "liberdade individual". E ata onde chega esa liberdade e ata onde estamos abocad@s irremediablemente a comer no McDonald´s ou a fumar? O argumento de "eu non o fago" tampouco me parece que sexa moi útil.
Así que agora non sei se prefiro sentirme como unha fascista reaccionaria por pensar que algo de culpa (ui!) si que temos, ou se quedarme coa sensación de que defendín airadamente algo que non penso, ou alomenos non tan radicalmente. Alguén que fume, por favor, que me diga se é unnha decisión libre ou se se sentiu terriblemente presionado pola sociedade ;)
Marcadores: Idas de olla
Xa me tardaba a min un meme!! Encántanme os memes e este da a posibilidade de falar do que queiras! En certo modo, é o anti-meme, porque non pregunta nada. Un pouco freudiano, non si, Besbe? Ti sinxelamente daslle a volta á cadeira e disnos: "asocie libremente vostede, por favor".
