Hot town summer in the city /Back of my neck getting dirt and gritty /Been down, isn't it a pity /Doesn't seem to be a shadow in the city /All around people looking half dead /Walking on the sidewalk hotter than a match head
Cool town, evening in the city /Dressed so fine and looking so pritty /Cool cat lookin for a kitty /Gonna lookin every corner of the city/Till I'm weezin like a bus stop /Running up the stairs gonna meet ya on the roof top
Son unha urbanita, recoñézoo. Tolero a cousa bucólico-campestre un par de días, pero boto en falta o ruido dos coches para durmir. Un verán no asfalto derreténdose non me parece mal plan. Por desgraza non é o asfalto de Brooklyn, só a novela de Paul Auster, na tradución espléndida de Eva Almazán.
Non sei se é mérito de Eva ou de Paul (fifty-fifty, supoño) o caso é que me estou sentindo absolutamente brooklynesa, no grao en que unha cidade sempre é unha cidade, e se te sintes cómoda nelas, tanto ten cal sexa.
Ademáis, esta novela teno todo: humor fino e cínico, referencias culturetas pero sen pasarse, certo ton lumpen-glamouroso e todos eses escenarios que aos urbanitas de pro, de pura cepa, nos parecen un adianto do paraíso: bares, restaurantes, librerías, museos, mais bares, fume de tabaco, wishky de malta, mais libros, libros, libros, cinema clásico, taxis, hoteis, bloques de pisos. Seguramente para moitos isto é mais ben un inferno ou cando menos o purgatorio do veraneante, pero iso é porque non levades o asfalto ardente correndo polo voso torrente sanguíneo.
Non é só que a min concretamente me mole o rollo e toque tódalas teclas mentais posibles das miñas filias, senón que, obxectivamente, Auster conseguiu unha novela que fai que vivas un lugar no que nunca estiveches, e que o vivas cunha sensación de familiaridade. E iso sen perder unha distacia crítica e deliciosa do american way of life, a pesar do xenuinamente estadounidense que resulta toda a novela. Manter ese dificil equilibrio entre crítica feroz e sentimento de pertenza, ambiente de barriada e intelectualidade universitaria, sen que nada chirríe e contando unha boa historia (permitíndose incluso facer comentarios que adiantan a trama!) fai que me esqueza definitivamente de The Inner Life of Martin Froste volva lembrar SmokeeBlue in the face.
Son a Raíña Vermella, alomenos deste lado do espello. Móvome en tódalas direccións e interésanme temas e ideas moi diversas. Se cadra nunha xogada estarei sobre un muro e a seguinte nunha lagoa. Move ficha cando queiras.
