A longa, longa sombra de Simone
Ultimamente ando poñéndome ao día cun mogollón de libros que tiña atrasados, e que son do máis variopinto. En principio ía escribir un post sobre "A posibilidade dunha illa", pero despois pensei que parte do que lin nesta racha de desenfreno literario tiña un denominador común. Ou se cadra, como un dos que caeron foi "O segundo sexo", resulta que todo o que veu inmediatamente despóis escruteino baixo a despiadada lente do feminismo existencialista.
É algo que me pasa relativamente a miúdo: cando me da por Levi-Strauss, véxoo todo en estructuralista; despois de ler a Jung, póñome dun jungiano insoportable, e así. Co tempo pásaseme, pero podo estar meses rallando co mesmo tema, ou polo menos interpretando a realidade segundo a última neura que me da.
O caso é quem despóis de Simone e contaminadísima por ela, lin "Crítica e Clínica" de Deleuze, e "A posibilidade dunha illa", como xa dixen. Non se me ocorren dúas cousas aparentemente máis alonxadas unha da outra, pero como eu estaba en "modo Simone", chamoume moitísimo a atención o machismo incrible que se desprende dos dous libros. Sobre todo porque non se trata dun machismo ao uso, é dicir, non son autores misóxinos (Houellebecq igual un pouco si) nin teñen un discurso abertamente ofensivo (Houellebecq un pouco si) senón que sinxelamente, semella que nunca se lles pasou pola cabeza que os seus libros puideran lelos tías. O interlocutor literario, se é que tal cousa existe, é claramente un home, porque os personaxes femininos, ou a idea da muller está considerada só dende a óptica que atingue aos homes. Nun principio, parecería que, sendo un home o que escribe, isto é lóxico, pero non se trata diso, senón que o libro está dirixido a un lector indubidablemente masculino.
No caso de Deleuze, o que hai é un absoluto pasar do tema. Cando fala da idea do feminino, fala da idea que el como home ten das mulleres, asumindo que, ou ben as mulleres teñen necesariamente a mesma, ou ben non teñen ningunha, como se falara do concepto vaca, que obviamente a vaca non ten. Houellebecq non é tan fino, e os seus personaxes femininos, sen ser negativos, sinxelamente non son. De feito, o can que sae na novela está tratado con moita máis profundidade psicolóxica.
Isto pasoume, hai xa anos, lendo a Hermann Hess, que a pesar diso é aínda hoxe un dos meus autores favoritos. Ao ler "O xogo dos abalorios" emocioneime toda coa descripción dunha sociedade futurista adicada en exclusiva ao coñecemento. Pensei: que guai, imaxínate, toda a vida lendo e lendo, só polo gusto de facelo, sen ter que rendir contas a ninguén. Claro que me levei un leve chasco ao decatarme que ne sociedade ideal de Castalia non había tías. Non se dicía en ningún momento que non puideran entrar; simplemente, non estaban. Parece ser que no seu momento (1942) Hesse foi interrogado ao respecto e non soubo dar unha resposta satisfactoria. Isto faime pensar que non é algo consciente, senón unha idea que subxace.
Pois así andamos, meus. Semella que todo está feito pero aínda estamos en cueiros nestas cousas. No discurso todo o mundo ten clarísimo o tema da igualdade, pero está claro que despois na práctica (neste caso, literaria) véselle o plumeiro a máis de un.
P.D: gústaríame que Cambote, que sei que controla mais ca min de deleuzadas, me dea a súa opinión ao respecto. Cambote, necesítote!!:)
P.P.D: A posibilidade dunha illa está moi ben a pesar de todo isto, recoméndovola. Ademáis, tamén é un pouco friki.
Marcadores: Filosofía, Literatura
Movemento de A Raíña Vermella @ 5:03 PM
moveron ficha: 6
