De como rematei durmindo cun morto debaixo da cama, e da estraña e incrible sucesión de feitos que aconteceron.
Nunca se me ocorrera contar a historia de como cheguei a ter esta fermosa compañeira de cuarto que sae na foto, o cal demostra que até as cousas mais raras poden chegar a facerse tan habituais como para non pensar nelas.Pois ben. En primeiro de carreira, ademáis de soltarnos un discurso de benvida do mais clasista sobre que somos a elite da universidade e tal, temos que conseguir un esquelete humano para estudar Anatomía. Sei de xente que desenterrou á tía Ubaldina, pero eu non tiña ningún panteón familiar que saquear, así que tiven que recorrer ao que viría sendo o mercadillo, o rastro, o Todo a Cen do tema ósos: a foxa común. Co meu certificado que me capacitaba para posuír ósos humanos con fins docentes (non pensedes que calquera pode ir alí e levar un fémur) falei co enterrador e fomos, meu pai e mais eu, ao cemiterio municipal provistos de lanterna, botas de auga (xa veredes por que) e bolsa de plástico.
Resulta que a foxa era un furado no chan, semiinundado, onde van parar os restos da xente que aluga nichos e nalgún momento deixa de pagalos. O enterrador, que era un tipo decepcionantemente normal, e non en plan Tim Burton como eu agardaba, abriu a lousa e fixo ademán de baixar, ata que se decatou de que meu pai e mais eu estabamos calzando as botas, todos dispostos a ter o noso momento Arca Perdida. O tipo volveuse cara meu pai e preguntou: "pero... ela vai baixar?" con cara de pensar que estabamos trallados. E meu pai, que eu coido que nin se lle pasara pola cabeza pensar se era ou non adecuado que a súa filla postadolescente se metera nun osario a mangar un cadáver, mirou ao enterrador, miroume a min, volveu a mirar ao enterrador e pasoume a lanterna e o saco sen mediar palabra.
Así que alí estabamos, pisando os cadáveres, porque había como trinta centímetros dunha mistura de auga lamacenta e ósos que cubría por completo o chan, o enterrador, meu pai e mais eu, buscando un esquelete que estivera en bo estado. Se me estades imaxinando en plan Lara Croft, sinto quitarvos a ilusión, pero non foi nada glamuroso. En realidade era bastante parecido a mariscar, para os que sodes de costa. Pois iso, Mariscadora Croft, á pesca dun bo espécime. Rematei por escoller pezas soltas que estiveran enteiras, porque aquilo estaba tan enlamado que os ósos estaban desfeitos pola humidade. A estas alturas o enterrador xa estaba entusiasmado co tema e daba voltas por alí traéndome os que atopaba que estiveran mellor.
Para a vosa información, o mais difícil de atopar foi un cranio (ou caveira, que de ámbolos dous xeitos pode e debe dicirse) en boas condicións, porque ao ser óso mais fino estaban todos esmagados, e aínda por riba era o mais difícil de estudar, e polo tanto o que facía mais falta. Xa o iamos deixar por imposible cando apareceu a xoia da coroa: dous cranios case perfectos, un deles cun furado de bala na fronte. É en serio, e nese momento si que me sentín Arca Perdida total. Por desgraza, e como o meu certificado só me permitía sacar un número limitado de ósos, tiven que escoller un dos dous, e escollín o outro porque a bala desfixera por completo a base da caveira e non valía para estudar.
Agora teño unha caveira que se chama Vronski enriba da mesa. Á miña nai ao principio dáballe grima, pero ao pouco xa lle limpaba o pó con total naturalidade e rematou por falarlle, coma todos. O único que sei dela é que é unha muller e que morreu nova, e que está moito mais bonita enriba da miña mesa que na lama da foxa común. O resto de Vronski (que en realidade non é dela, senón dun número indeterminado de doadores anónimos) está debaixo da miña cama, aínda que hai tempo que aprobei Anatomía I. Nunca está demáis lembrar que todos temos mortos debaixo da cama;)
Marcadores: Varios
Movemento de A Raíña Vermella @ 9:38 PM
moveron ficha: 17
