In the days of Sappho
Deume estes días por pensar no de viaxar no tempo que dicía Occam, ou na pregunta do meme de FraVernero: quen che gustaría ser?. De pequena era un auténtico monstro devorador de mitoloxía, de Homero e de novela decimonónica (algún día colgarei unha foto miña de nena para que vexades o repelente que era, toda ollos e rizos sinistramente loiros, menos mal que co tempo, cronolóxico e atmosférico, volvinme dun mais razonable castaño claro) e chegoume a dar unha estrañísima sensación de nostalxia non poder estar alí nunca. O pasado é como un país exótico, coa diferenza de que sabes que nunca o vas poder visitar.Cando tiña dez anos, daría calquera cousa por poder pasar un día na Grecia homérica, no Exipto do Imperio Medio, na Alexandría de Tolomeo. Ver a estatua de Atenea pintada de cores e as pirámides como monumentos futuristas ao estilo do monolito de 2001, encaladas dun branco cegador.
Ademáis, as películas históricas sempre me deixan unha sensación clarísima de irrealidade. Sempre penso: "a xente non se comportaba así" ou "a cidade non tiña ese aspecto".
A única vez que me sobrecolleu unha experiencia digamos "histórica" fi cando visitei o Foro. O Foro, concretamente, e non ningún outro sitio de Roma, causou en min a impresión de estar alí de verdade, nese mesmo lugar pero no século II, con todo intacto, pintado e novo, as Vestais nos seus sitiais, as piscinas cheas, os toldos de liño branco. Vino, literalmente. Non me pasou co Coliseo, nin co Panteón, que me gustaron e me emocionaron, pero que non fun capaz de visualizar a imaxe de como deberon ser.
Porque para imaxinar Roma, non basta con imaxinar como veríamos nós Roma. Hai que imaxinarse a unha mesma nese contexto. Hai que imaxinar, non que impresión me causaría a min, a Raíña Vermella, blogueira, galega e tal, poder ver a Roma Imperial por un furado espazo-temporal, senón que impresión me causaría se eu fora unha rapaza bárbara, dun recuncho da Artabria do século II, recén colonizada do trinque, ver a capital do mundo. Coido que no mundo actual non hai nada que sexa comparable con iso, pr moi lonxe que vaiamos. Debía de ser como viaxar a outro planeta.
Por iso leo a Graves, e por iso me gustan pintores como Godward, porque é case como o do furado espazo-temporal, pero ademais reflicten a luz, o momento, a sensación.
Marcadores: Arte, Literatura, Mitoloxía
Movemento de A Raíña Vermella @ 11:35 AM
moveron ficha: 7
