Armas químicas
Estes días son un foco de infección andante, unha arma química camuflada de rapaza corrente. Procurei non saír moito á rúa para non desencadear un Hiroshima gripal, pero aínda así témome que vai haber baixas. Se se puidera contaxiar selectivamente sería outra cousa, pero claro, sempre caen os teus seres queridos.
A parte boa é que puiden facer esas cousas que podemos facer cando estás enferma: quedar na cama ata tarde, chamar ao curro e dicir que non vas ir ( e que aínda por riba te compadezan) ver os programas rosas da tele sen sentirte culpable... A sensación de estar moderadamente griposa está moi próxima á pura e simple vagancia. Só o termómetro sinala a diferenza, que se sitúa en torno aos 37 graos. 37,5: enferma. 36,5: vagancia.
Ademáis, os virus son desacougantemente semellantes a extraterrestres invasores, con púas que se enganchan na superfice das células e arpóns que inxectan o seu maligno ADN para que se replique. Como Alien, que grima. E todo iso está pasando sen que eu me decate!! O meu organismo está librando unha batalla a vida ou morte ( ben, a moco ou morte) pero eu só percibo os danos colaterais. As células olfatorias que morren pola causa e a temperatura xenocida-virus. E os mocos.
O mais inquedante dos virus é que están na estreita liña que separa aos seres vivos das estruturas químicas. Un virus é un organismo? En esencia, non, porque non pode alimentarse nin reproducirse por si mesmo, só é un cascarón con ADN dentro. Pero algo tan diabólico non pode ser un simple conglomerado proteico. Algo que persegue activamente a súa propia perpetuación non é un ser vivo? Se cadra habería que mudar a definición para incluír aos virus (e de paso excluír a algunhas persoas) na lista dos organismos. Claro que aínda mais abaixo no nivel de complexidade están os prións, que nin sequera teñen ADN e tamén se autorreplican colonizando células, e son aínda mais inquedantes e marcianos.
Sen quitarlle o mérito a Aristóteles, a idea de facer caixiñas e meter nelas toda a natureza resulta cada vez mais inadecuada. Supoño que en parte as clasificacións son necesarias para adquirir e transmitir o coñecemento, pero chega un momento que é necesario abandonalas. Incluso a mais sinxela das distincións, entre “vivo” e “inerte” fai augas nas súas marxes.
Sería mellor tratar de representar a natureza como unha liña, un continuum sen fronteiras nin límites definidos. Un pouco mais complicado de comprender, pero mais útil.
Marcadores: Ciencia
