Tribulacións Cítricas: o outro lado da historia (Ven de Valdeorosa)
Belisaria. Incomódame que se repitan dúas vogais ao final do meu nome, interrompendo a alternancia. A cousa empeza así. Non podo saír da casa sen comprobar a fechadura dúas veces. Faino moita xente. Ao camiñar, prefiro entrar nos sitios co pé dereito. Unha superstición moi común, faino moita xente. Supoño que en parte é por culpa do meu traballo. Ser bibliotecaria inclúe un certo gosto pola orde, certa meticulosidade. Ponme nerviosa, por exemplo, que os cantos dos libros non estean alineados nos andeis. Que lles custará colocalos ben? Ou igual é ao reves, e son bibliotecaria porque teño ese gosto pola orde. Son así dende sempre.
Nos últimos tempos o que ocorreu foi que me asaltan pensamentos estraños. Se non entro co pé dereito, paso todo o día con sensación de catástrofe inminente, como se rompera algún tabú sagrado. A cada pequena falta que cometo contra o ritual correspóndelle unha desgracia, maior ou menor. Por iso fago listas. Por iso a roupa, dentro do armario, está dividida por cores. A un lado as cores frías e a outro as quentes. Se se tocan, quen sabe o que pasaría. A catástrofe número cento dazaseis.
O peor é a cociña. Tódolos coitelos de cociña deben estar sempre co mango mirando cara min. Se non é así, quen sabe? Se cadra podería coller un e facerme dano, ou facerlle dano a calquera. Se cadra podería ir no autobús cun deses coitelos e clavarllo ao pasaxeito do lado. Ás veces pasan esas cousas. Hai moita xente que o fai. Sempre escollo a froita que ten unha cor uniforme (xa sabedes, frías con frías, quentes con quentes. E se collera unha mazá medio verde e medio vermella?) e un tamaño medio. Moléstanme enormemente as disonancias en canto ao tamaño. Os lápices no seu bote deben ser todos do mesmo tamaño. Se non é así, collo o afiador e nivéloos coidadosamente. Podo tardar horas, pero se non é así, quen sabe?
Onte, na rede das laranxas, atopei unha anormalmente grande. Púxena no froiteiro, canda as outras, pero inmediatamente molestoume vela alí. As outras tiñan un tamaño estándar, uniforme, e esa en concreto resultaba disonante no conxunto. Pensei en facer un zume con ela, pero a idea repugnábame profundamente, facer zume con esa laranxa anormal, e bebelo. Quen sabe. A catástrofe número catrocentos vinte. Pensei en reubicala, pero existía o problema da cor. Non podo aturar as cores quentes mesturadas coas frías, é antinatural. Metina cos pementos, vermellos e amarelos. Os verdes, por suposto, están no outro caixón, coa leituga.
Esperto cunha sensación de opresión no peito. Penso que me vai estourar, que eu, Belisaria, aparecería morta dun infarto na miña cama, días despois. A imaxe da laranxa no cesto dos pementos torturárame a noite enteira. Vou á cociña e collo un coitelo, decidida a facer zume con ela e rematar dunha vez. Pero unha vez mais, a idea cáusame un noxo infinito. Pouso o coitelo sobre a repisa e respiro fondo, cos ollos pechados, para que a opresión ceda. Alí está a laranxa, incómoda, enorme, anormal. O coitelo quedou descoidadamente colocado, coa folla cara a min. Xa está. Agora terei que collelo, montar no bus, e clavarllo ao pasaxeiro do lado. Se non, quen sabe? A catástrofe número douscentos trece.
Movemento de A Raíña Vermella @ 10:08 AM
moveron ficha: 16
